تاثیر یادگیری گروهی روی باورهای یادگیری خودکفای زبان آموزان ایرانی

یادگیری خودکفا یکی از مهمترین مسائل در تمامی محیطهای یادگیری است که بر پایه بسیاری از تئوریها مورد حمایت قرار گرفته و ارتباط آن با بسیاری از نتایج مطلوب نشان داده شده است. اما همانند هر مفهوم دیگری می بایست بصورت مناسبی مورد ترویج قرار گیرد. بعضی ها این مفهوم را با استقلال (کامل) اشتباه گرفته و یا قدم بیش از حد بلندی در راستای اجرای آن – و یا بهتر بگوییم، تحمیل آن – اتخاذ کرده اند. در این پایان نامه بحث شده که بهتر است انجام یادگیری خودکفا با فعالیتها و باورهای رایج گذشته و حال حاضر یک محیط بخصوص وفق داده شود. بر پایه تعاریف یادگیری خودکفا و تئوری اجتماعی-فرهنگی یک دوره یادگیری گروهی به عنوان نقطه شروع خوبی در محیط ایران پیشنهاد شد. شرکت کنندگان در این تحقیق 52 دانشجوی سال دوم رشته زبان انگلیسی بودند که به دو گروه یعنی گروه یادگیری گروهی و گروه یادگیری متداول تقسیم شدند. با بهره گیری از پرسشنامه، یادنویسی و مصاحبه برای جمع آوری داده ها از روش چندین ابزار همزمان استفاده شد. نتایج نشان داد که یادگیری گروهی تاثیر مثبتی روی تغییر باورهای دانشجویان در یکی از جنبه های پرسشنامه یعنی نقش معلم داشته است ولی برای چهار جنبه دیگر یعنی نقش بازخورد، استقلال دانشجو، اعتماد به نفس دانشجو به قدرت یادگیریش و تجربه یادگیری زبان موثر نبوده است. بررسی نقظه نظرهای دانشجویان در طول دوره آموزشی نشان داد که دانشجویان گروه یادگیری گروهی کمتر گزارش داده بودند که برای درک درس به معلم نیاز دارند بیشتر گزارش داشتن مشارکتی فعال در کلاس داده بودند و بیشتر اظهار نیاز به وجود رابطه دوستانه میان معلم و شاگرد کرده بودند. بعلاوه دانشجویان مصاحبه شده ای که مشغول به یادگیری گروهی بودند تقدیر خود از تجربه یادگیری گروهی که داشتند را بیان داشتند. نهایتا تقریبا همگی دانشجویان مصاحبه شده اتفاق نظر داشتند که تجربه آموزشی که تا کنون داشته اند عمدتا معلم محور بوده است.